شلیک نکن

سینی از دست شکور افتاد و قندها ولو شد و من همچنان شلیک می‌کردم!

شکور و پدرش دین‌محمد، توی شهر ما باغبانی می‌کنند؛ از این خانه به آن خانه می‌روند و گل می‌کارند و به درخت‌ها می‌رسند. شکور پسر آرامی است واقعا اسمش بهش میاد، دین‌محمد هم مثل یک درخت کهن ساله که میشه توی سایه مهربونش نشست و از حرفها و خاطراتش کتابها نوشت.

پدرم میگه سالها پیش تو حملات طالبان به مزار شریف[۳] تمام اعضای این خانواده‌ کشته شدند و فقط شکور و پدرش که آن روز به شفاخانه رفته بودند زنده موندند به قول آقا معلم: ” عمرشون به دنیا بوده!!”

شکور گوشه اتاق کز کرده بود، پدرم دستی به سرش کشید و گفت: خوبی پسر جان؟ امیر بگو ببینم چطور شد؟ چرا این بچه رنگ به رو نداره؟

دین‌محمد که دو زانو رو به روی شکور نشسته بود گفت:” به خدا نمی‌دانم با این بچه چه کنم! پاک از دستم رفته است.”

گفتم: “دین‌محمد این فقط بازیه!

شکور! پسر! ما رو گرفتی؟ بابا اینا که جنگ واقعی نیست! یک مشت نقاشی و گرافیک و خیالات به قول خودت تکنالاژیه! “

اما شکور انگار آنجا نبود سرش را میان زانوهایش فروبرده بود و آنها را به شقیقه‌هایش فشار می‌داد. دین‌محمد همینطورکه قندها را جمع می‌کرد گفت: “بله امیرخان فرمایش شما درست است. خدا لعنت کند این طالبان را که بود و باش[۴] مان را به باد دادند، کودکی بچه هایمان را سوزاندند و هزار شقه کردند.

امیرخان شما نبودید اما خدای شما بود، از همون شبی که با این بچه پشت خرابه‌های شفاخانه تا صبح از ترس می‌لرزیدم و خدا خدا می‌کردم که ما رو پیدا نکنند می‌دانستم که دیگه این شکور، شکور قبلی نمیشه. میدانی امیر خان در افغانستان بچه زیاد است اما بچگی کردن یک رؤیاست، آنها با جنگ به دنیا می‌آیند و با جنگ می‌میرند”

پدر گفت: “دین‌محمد از اون چایی‌های خوش عطرت برای بچه ها بیار حالشون جا بیاد.” دین‌محمد گفت: “به روی چشم آقا جان”  بعد رو به من کرد و گفت:” قدر پدرتان را بدانید برای بچه‌های افغا  نستان پدر چیز کمیابی است به سادگی همین بازی شما پدران کشته می‌شوند.” دهانم خشک شده بود این پدر و پسر چی میگن؟ اینها یک جور دیگرند! انگار بازی من برای آنها خیلی هم جدی است!

شکور سرش را بلند کرد و گفت: “آن دو نفر را کشتید امیر آقا؟”

نفسم را بیرون دادم  و گفتم:” بابا بی خیال، شکور ول کن نیستی ها! “

شکور به نقطه‌ای نامعلوم خیره شد و گفت: “آن یکی که پشت خرابه پنهان شده بود شبیه من بود، ما هم آن شب از ترس جونمون مخفی شدیم هنوز بوی خون و باروت و گوشت سوخته رو حس میکنم…” دین‌محمد پرید توی حرفش:” پاشو شکور جان! پاشو بریم چراغ های باغ رو گُل کنیم[۵] دیگه باید بریم خونه بابا جان!”

شکور ادامه داد:” اون شب خودم دیدم که اون طالبانی بی‌همه چیز به سر عبدالله دوستم شلیک کرد و بعد با هم قطاراش بدن عبدالله را لت و کوب[۶] ‌کردند و شادی کردند. چرا امیر آقا؟ چرا آنها می‌خندیدند؟ شما می‌دانید؟”

چشم‌های خیس شکور منتظر جواب من بود با خودم گفتم شکور جان آنها روانی‌اند آنها درکی از انسانیت ندارند آنها از کشتن آدم‌ها لذت می‌برند و از خون بی‌گناهان پول در میارند!

عرق سردی روی پیشانیم دوید حس کردم شکور داره ذهنم رو می‌خونه، پس چرا ادای آنها را درمیاوری امیر آقا؟ بارها و بارها هدف گرفته‌ای، شلیک کرده‌ای، لذت برده‌ای و امتیاز گرفته‌ای!

تیره پشتم لرزید! با خودت چه کرده‌ای امیر؟ شکور چیزی را فهمید که تو از درکش عاجزی؟ چرا این پسر با دیدن یک صحنه اینطور منقلب شد و تو بی تفاوت بازی می‌کنی؟

صدای قدم‌های آقا معلم رو شنیدم انگار آقا معلم امروز توی مغز من کلاس داشت شیشه عینکش رو پاک کرد و گفت :” امیر جان! تو بازی‌ات رو بکن، تو را چه به این حرفها، به تو چه که شکور این قساوتها رو با عمق وجودش لمس کرده! سعی کن بیشتر لذت ببری، بی‌خیال که خانواده اون و هزاران نفر دیگر هر روز قربانی جنایتی شبیه به این هستند، تو مراقب باش هیجان خونت باش به  شکور و امثال شکور که هر روز بازی تو رو زندگی می‌کنند فکر نکن!”

گفتم:” صبر کنید! آقا معلم! من بی‌گناهم. خدا خودش میدونه من دوست ندارم به کسی آسیب بزنم من فقط دارم بازی می‌کنم بازی که واقعی نیست!.”

با طنینی کشدار گفت: ” البته امیر جان، این‌ها واقعی نیست خیالیه فقط شبیه سازیه !

خیلی متمدنانه و باکلاس کشتن برات شبیه سازی میشه!

خیلی آرام خشونت گوشه‌ ذهنت لانه می‌کنه!

و به مرور امیری میشی که درکش از کشتار و غارت و ویرانگری مطابق با سلیقه طراحان بازی میشه!”